Psikiyatrist Irvin D. Yalom’un bunu konuyla ilgili çok sevdiğim bir sözü vardır diyor ki; ‘’ Biriyle tam bir ilişki kurabilmen için önce kendinle ilişki kurabilmelisin. Eğer kendi yalnızlığımızı kucaklayamazsak, inzivaya karşı kalkan olarak başka birini kullanırız.’’ İnsan beyni ancak başka bir insan beyni ile gelişiyor, yani insan insanın ‘’tamamlayıcısı’’ oluyor. İnsan ancak bir başkası ile büyüyor, gelişiyor, değişiyor, dönüşüyor. Bu bağlamda, ilişkide olduğumuz kişilerle bile isteye/kast ve idare ederek veya etmeyerek/hasbelkader bir bağ kuruyoruz. Ortak yaşam alanlarımız oluyor, ortak duygu ve düşüncelerimiz, ortak paylaşımlarımız. Birbirimizden öğrendiklerimiz olduğu kadar birbirimizden beklentilerimiz de oluyor ve gönül bağı kurduklarımızdan, gönül başka şeyler de istiyor; takdir istiyor, onaylanmak istiyor, kapsanmak istiyor, saygı istiyor. Fakat insan, hepimizin insan olarak ihtiyacı olan bu özlemlerini fark ettiği gibi şunu da fark etmeli: Partnerlerimiz bizim geçmişte karşılan(a)mayan özlemlerimizi gidermek, doyurmak için bir araç değildir. Kişi özlemlerini, beklentilerini ancak kendilik kapasitesini güçlendirerek giderebilir.  Sağlıklı bir yetişkin, geçmişiyle gelen içindeki öfkeli çocukla, incinmiş çocukla bağlantı kurarak kendi duygularını dinlemeli, özlemlerine alan açmalıdır. Kendine şefkat gösterebilmeli, ne hissederse hissetsin, ne yaşamış olursa olsun kendini affedebilmelidir. Kendini takdir edebilmeli, tüm yapamadıklarıyla, kesik yaptıklarıyla kendini kabul edebilmelidir. Kendini, alıp uyguladığı doğru ya da yanlış tüm kararlarıyla onaylayabilmeli, seçimlerinin sonuçlarını yaşayabilmeli, bunu kendilik değeriyle yapabilmelidir. Tüm seçimleriyle kendini sevmeyi becerebilmelidir.